Ανοχύρωτη η Ελλάδα στα διεθνή «παιγνίδια» διακίνησης μελιού

Από τον "τοίχο" στο facebook του κ. Ανδρέα Θρασυβούλου

Αρκετές χώρες μέλη της ΕΕ, παρά την οδηγία 2001/110 ΕΚ, εκδίδουν εθνικές κατευθυντήριες γραμμές με αυστηρότερα ποιοτικά κριτήρια για το εγχώριο προϊόν φροντίζοντας παράλληλα να το ξεχωρίσουν με ειδική σήμανση. 

Τα αυστηρότερα ποιοτικά κριτήρια, που αφορούν μόνο το εγχώριο προϊόν, είναι χαρακτηριστικά που έτσι και αλλιώς τα περισσότερα μέλια έχουν (υγρασία <18 hmf="" kg="" mg="" nbsp="" span="">

Αντίθετα, έχουν υπερβολικές απαιτήσεις για το μέλι που εισάγουν. 

Χαρακτηριστικά είναι οι απαιτήσεις για ιδιαίτερα χαμηλές συγκεντρώσεις μολύβδου, τα εξωγενή ζάχαρα και ένζυμα που στο «μέτρο του δυνατού» είναι αδύνατο να αποφευχθούν, η απαίτηση για ποσοστά πρωτεϊνών, βιταμινών και ιχνοστοιχείων σε συγκεντρώσεις που δεν συναντούνται στο μέλι και οι ιδιαίτερα υψηλές συγκεντρώσεις ζακχάρων στα δασόμελα. 

Στο «παιχνίδι» αυτό εμπορίου συμμετέχουν μεγάλα ευρωπαϊκά ιδιωτικά εργαστήρια ανάλυσης μελιού τα οποία καθιερώνουν αυθαίρετα ποιοτικά κριτήρια που απαιτούν εξειδικευμένες και ιδιαίτερα υψηλού κόστους αναλύσεις οι οποίες θα πρέπει να γίνονται μόνο από αυτά. Και ενώ τα ποιοτικά αυτά κριτήρια δεν ανταποκρίνονται στην ευρωπαϊκή οδηγία ή στο CODEX, οι εισαγωγικές εταιρείες του εξωτερικού τα χρησιμοποιούν ως μέτρο πίεσης για να μειώσουν τις απαιτήσεις των πελατών τους. 

Παράλληλα, υπάρχουν και τρίτες χώρες όπως η Κίνα και η ινδία, οι οποίες προχωρούν με εθνική νομοθεσία σε χαλαρά ποιοτικά κριτήρια στο μέλι (HMF >60 mg/kg, διαστάση >4 DN, υγρασία <26 nbsp="" span="">

Μέσα στην παγκόσμια αυτή αγορά το ελληνικό μέλι χωρίς εθνική προστασία και με ανεξέλεγκτες τις εισαγωγές μοιάζει με ανοχύρωτη πολιτεία, που έχει από πολλού παραδοθεί στις επιβουλές του αθέμιτου ανταγωνισμού.

Με λίγα λόγια, κάποια κράτη θεσπίζουν αυστηρά "κριτήρια" για το εισαγόμενο μέλι, τέτοια που είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθεί σε αυτά ακόμα και το αγνό μέλι. Έτσι το εισαγόμενο μέλι (στην προκειμένη περίπτωση το δικό μας) να φαίνεται ποιοτικά κατώτερο, για να μπορούν οι έμποροι μελιού εκείνων των κρατών να παζαρεύουν τις τιμές. Κάτι σαν την ιστορία του λαδέμπορα, που πήγαινε στους παραγωγούς  με τον ποντικό στην τσέπη, και όταν ο παραγωγός ελαιολάδου δεν έβλεπε, πέταγε μέσα στο βαρέλι τον ποντικό, και μετά του έλεγε ότι το λάδι σου έχει μολυνθεί από ποντίκια, για να το πάρει σε χαμηλή τιμή.

Ενώ αυτά τα κράτη βοηθούν ακόμα και αθέμιτα τους εμπόρους τους και τους παραγωγούς τους, το δικό μας κράτος απασχολεί το "μυαλό του"  αποκλειστικά στην επινόηση φόρων.