Η διήθηση του μελιού και οι ελληνοποιήσεις.

 Σύμφωνα με τον ορισμό του Κώδικα Τροφίμων και ποτών “ως μέλι νοείται το τρόφιμο που παράγουν οι μελιττοφόρες μέλισσες από το νέκταρ των ανθέων ή από εκκρίσεις που προέρχονται από ζωντανά μέρη των φυτών ή που βρίσκονται πάνω σε αυτά (νέκταρ ή εκκρίσεις) συλλέγουν, μεταποιούν, αναμιγνύουν σε δικές τους ειδικές ουσίες αποταμιεύουν και αφήνουν να ωριμάσει στις κηρήθρες της κυψέλης”

Η διήθηση του μελιού αποτρέπει την κρυστάλλωση του μελιού, όμως του αφαιρεί ένα μέρος από τα συστατικά του όπως και η γύρη.  Εκτός λοιπόν του ότι το διηθημένο μέλι δεν είναι μέλι όπως βγαίνει από την κυψέλη, (και άρα υποθέτω  ποιοτικά υποδεέστερο) αφαιρεί τους γυρεόκοκκους!

Ο γυρεόκοκκοι είναι αυτοί που δείχνουν την βοτανική προέλευση του μελιού. Π.χ.  ένα μέλι γεμάτο με  γυρεόκοκκους αυτοφυών φυτών της Κίνας που δεν συναντούνται εύκολα στην Ελλάδα και Ευρώπη, φωνάζει ότι είναι μέλι κινέζικο.  Ένα μέλι με γυρεόκοκκους της ελληνικής χλωρίδας  αλλά και της κινεζικής, φωνάζει ότι είναι μείγμα μελιού ελληνικού και εισαγόμενου.  

Αν στο παραπάνω μείγμα, το εισαγόμενο μέλι δεν έχει γυρεόκοκκους διότι του έχουν αφαιρεθεί με τη διήθηση,  τότε έχει μόνον ελληνικούς γυρεόκοκκους, και είναι εύκολο να βαφτιστεί ελληνικό.

Η διήθηση του μελιού είναι  (κατά την άποψή μου πάντα) η κολυμβήθρα της ελληνοποίησης και γενικά της κάθε είδους βάπτισης.  

Το διηθημένο μέλι δεν είναι αυτό το μέλι που βγήκε από την κυψέλη, αλλά είναι βιομηχανοποιημένο προϊόν  και θα πρέπει είτε να απαγορευτεί η παραγωγή και η διακίνησή του, είτε να κυκλοφορεί υποχρεωτικά με σήμανση ως βιομηχανοποιημένο, και να περιέχει κάποια επιπρόσθετη ουσία (πχ  χρωστική) που να αποκαλύπτει την ανάμειξή του  αν αυτή  βρεθεί μέσα  σε ελληνικό /ευρωπαϊκό μέλι.  Κάτι ανάλογο δηλαδή  που γίνεται για να διαχωρίζονται τα πετρέλαια κίνησης και θέρμανσης.

Αλλά το καλύτερο θα ήταν να απαγορευτεί εντελώς η διήθηση και η διακίνηση διηθημένου μελιού, αφού αφενός το υποβαθμίζει ποιοτικά και αφετέρου δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ελληνοποιήσεις, εξαπάτηση του καταναλωτή, και οικονομικό στραγγαλισμό των Ελλήνων (και όχι μόνον) μελισσοκόμων.

Ο τρόπος υπάρχει, αλλά εκείνοι που όφειλαν να το ζητήσουν,  μουγκάθηκαν.  Και δεν μιλάω μόνον για την Ελλάδα. Παντού τα ίδια.

Ενημέρωση:

Παραθέτω την απάντηση του κ. Θρασυβούλου, που είναι πολύ κατατοπιστική και μας ανοίγει μία πόρτα για τη λύση του προβλήματος.  Προσέξτε ότι η πρόταση που καταλήγει να μας κάνει (στο κάτω μέρος της εικόνας)  είναι ρεαλιστικότατη. 

Οπωσδήποτε ο μελισσοκομικός κόσμος θα πρέπει να συνεργαστεί με το πανεπιστήμιο για να συντάξουμε ένα αίτημα λογικό, καλά τεκμηριωμένο και πάνω από όλα πραγματοποιήσιμο, ώστε επιτέλους να λύσουμε το πρόβλημα των ελληνοποιήσεων και της νοθείας. 

Επειδή φοβάμαι ότι το κεντρικό κλαδικό μας όργανο, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, δεν θα ενδιαφερθεί, θα πρέπει να περιμένουμε λίγους μήνες μέχρι τις εκλογές της ΟΜΣΕ, μήπως αλλάξει κάτι πρός το καλύτερο
Μετά θα δούμε ... Θα ενοχλήσουμε τον κ. Θρασυβούλου για να συντάξουμε την εισήγηση.
Περιμένω τις απόψεις σας.